De eerste wedstrijd van het jaar! Lang gewacht, veel fysiek ongemak, maar het ongeduld won het van de voorzichtigheid.
Sinds oktober ben ik geblesseerd. Ik rol letterlijk van het ene in het andere. Na de Marathon van Berlijn blesseerde ik me goed op vakantieop Mallorca. Een stressfractuur aan mijn linkervoet. Eigen schuld dikke bult, had ik maar rust moeten nemen. 2 weken na Berlijn gaan trailrunnen bij de heuvels/bergen omhoog is niet het beste idee ooit in de geschiedenis van de mensheid.
Dat lieten we herstellen, en zo eind vorig jaar begonnen we weer rustig op te bouwen. Op een kwade ochtend onderweg naar de zwemtraining van GVAV Triathlon kreeg ik weer veel pijn. Veel gedoe en uiteindelijk een MRI via SMA Noord.
Wat bleek? In mijn Marinierstijd heb ik eens mijn 2e teen aan de linkervoet gebroken, daar eigenlijk al snel mee doorgelopen en dat teentje is een beetje een “scheef” teentje geworden. Buigt niet meer goed, staat een beetje raar.
Blijkt dat ik daar in de afgelopen jaren mijn kraakbeen uit heb gelopen. En in de opbouw na de stressfractuur werd dat extra belast. Dus Jacob via de Fysio op naar Henk Jager, de sportpodoloog. Deze had de oplossing. Zolen met een flinke bult onder mijn voorvoet, zodat de druk op de teen minder wordt.
En dat werkt goed. Heel goed zelfs. Maar in ons enthousiasme deden we vergelijkbare zolen in mijn fietsschoenen. En als je daar dan de Amstel Gold Race mee gaat fietsen…..
Dan gaat je Tractus Iliotibialis naar de kloten. En dan kun je in de periode daarna niet zoveel fietsen als je zou willen.
Samenvatting: Bijna geen tempolooptraining gedaan sinds oktober en geen fietstempotraining gedaan sinds maart. En de knie/bovenbeen is nog steeds erg pijnlijk/gevoelig.
Maar dit is de Feanster 40. Een wedstrijd die ik won in 2005, 2009, 2010, 2011 en 2012. Ten Boer (die ik vorig jaar won) was op dezelfde dag en even had ik het idee om ze beiden te doen. Maar met de blessure was dat gewoon geen goed idee.
Een testwedstrijd. Kijken hoe het gaat.
Helaas alleen naar Surhuisterveen want het paste allemaal niet met de slaaptijden van Weda (en van zijn moeder 😉
Aangekomen was het weer als thuiskomen. Veel familie (Heit, Mem, Tante Janstje, Tante Klaske, Oom Bralt en Tante Dickie) en een dorp dat me altijd erg welkom heet.
Ik rijd het dorp binnen en je ziet de eerdere series voorbij komen, 213 inschrijvers!! Uitgestapt hoor ik mijn favoriete speaker Harm Noor alles alweer aan elkaar praten. Harm is ondanks fysiek ongemak overal, piekfijn voorbereid en heeft oog voor atleet en omstandigheden. En is bovenal een topkerel. Dus ben je op zoek naar een speaker; dit is je man!
De tegenstand is serieus. Een flinke afvaardiging vanuit Drachten en omkriten. Menno Iedema, Rene Jaasma, Ralf de Jong en Anton Theo Borger. Maar vooral de eerste is gevaarlijk.
Snel alles klaargezet en daar zien we al de winnares; Esther de Vries. Zij heeft wat minder tegenstand maar zal de hele dag met tegenslag om moeten gaan. Wel/geen pak, een man die DNS doet, aanlopende wielen, alles. Maar toch een parcoursrecord!
Op het laatste moment komt hardzwemmer Thomas Veltman nog aansluiten. Hij mag voorop, Menno volgt en ik erachteraan. Ik heb geen idee hoelang ik meekan, maar dat blijkt heel lang. Het doubleren van de dames gaat hen wat makkelijker af, en dat kost me veel energie, maar uiteindelijk kom ik er kort achter uit, in een PR. 13.30 over de mat, 13.20 aan de muur. Happy!
Nu het belangrijkste; het fietsen. Houdt die knie het? Menno en ik waren het er bij het inlopen al over eens. Als ik het verschil niet kan maken bij het fietsen, wordt het moeilijk. Al snel merk ik dat de benen er nog niet zijn. Ik kan nog niet staan of versnellen, en alleen tegen de wind in kom ik dichterbij. We wisselen de kop af, maar Menno fietst erg sterk.
De laatste rond probeer ik nog wat, maar het mag niet baten. Samen het parc ferme in. Oei.
Ik wissel weer sneller (achteraf zie ik dat ik beide wissels de snelste tijd van het veld heb. Seriously?) maar als snel komt hij er naast en er voorbij. Een vanaf dat moment loopt hij langzaam van mij weg. Ik werk vanaf het begin, maar de benen zijn erg matig. Het gebrek aan harde trainingsmeters en wedstrijdritme breekt me op en ik kan niet echt snelheid maken.
Uiteindelijk loopt Menno 40 seconden van me weg en evenaart hij mijn parcoursrecord. Ik troost me met de gedachte dat hij met hoogvorm zit tussen de afgelaste WK Lang in Belfort en het NK Sprint te Amsterdam. En ik heb serieus géén hoogvorm.
Positief: Nog nooit zo snel gezwommen. Knie heeft het gehouden. Best wel goede totaaltijd, paar seconden langzamer dan succesjaar 2010. De terugkeer van mamma Jenneke in de triathlon. Een oud teamgenoot van het voetbal tegenkomen die nu snoeihard wielrent; Aalzen Alma. Gezelligheid met familie.
Negatief: Ach, eigenlijk niks. Nait soez’n.
2e dus. Ook wel eens mooi. Volgend jaar moet dat maar weer anders.