Freswael. Een begrip dat in 2 bronnen voorkomt; het Finnesburg Fragment, en het bekendere Beowulf. Het verhaal gaat over een strijd waarvan we niet zeker weten (vanwege weinig bronnen) of deze echt heeft plaats gevonden, maar die wel is overgeleverd. Het verhaald over het gevecht tussen een Deense Koning en zijn Friese evenknie Finn Folcwalding, de eerste Koning der Friezen. Mind you, we hebben het het hier over begin 5e eeuw. Waarom vertel ik dit? 1 van de manieren om inspiratie en motivatie op te doen, voor mij, is het zoeken naar verhalen in het heden en verleden die me op moeilijke momenten kracht kunnen geven. En moeilijke momenten kreeg ik plenty tijdens deze editie, mijn 7e, van de hele van Almere. Freswael was een bloedbad. En toen ik in de weken voor de race de verhalen las, was het bloed wat ik in gedachten had niet de mijne, maar het lot besliste anders. Even terug naar het begin. Of een begin. 2017 was een comeback jaar. Kijken wat mijn lichaam nog kon, en vooral of de geest nog sterker was dan het lichaam. Ik startte, met dank aan ducktape en tierips, in de Frysman, en ondanks dat ik op 1 minuut van de winst strandde, gaf de sub9 onder die omstandigheden hoop voor de toekomst. En wijdde ik een volle 8 weken aan de voorbereiding op Almere. Starten op het NK/EK, als Elite/Pro. Gezien de ervaringen rondom Almere '14 een mooie verandering. Trots om in Oranje/Zwart te mogen starten. Ook al brengt het tijdig een bondspak krijgen de nodige stress met zich mee. Fast forward naar de ochtend van de race. Stiekem ben ik eigenlijk best goed. En dan, zittend bij de auto, in de parkeergarage overvalt de stress me opeens. Trillende handjes. Brok in de keel. Cortisol tot achter mijn oren. Niet echt mijn stijl. Praat erover met Suzanne, en die merkt op dat het misschien komt omdat er nu eens niets mis is gegaan in de voorbereiding? En dat is wel een tijdje geleden... Ik raap mezelf bijenkaar en begeef me naar de start. Het is fris en nat, en het water is niet bepaald warm. Omdat ik niet heb kunnen trainen met het pakje kies ik ervoor om het bovenstuk uit te doen. Keerzijde is dat ik dan met bloot bovenlijf in het wetsuit moet. Gelukkig krijg ik het nooit koud. Dus wel. Mijn nieuwe Zoot wetsuit is rondom de schouder/armen zo dun en soepel (mooi man, top of the line), dat het nauwelijks warm houdt. En dus voel ik mijn coretemperatuur langzaam dalen totdat ik parkeer. Weer gaat het mis bij het zwemmen. Ik moet laten gaan en kom alleen te zitten. Kan me enigszins herpakken door het ritme omhoog te gooien, maar de damage is done. Na 55 minuten teleurstellend uit het water. Focus. Een serieus korte wisselzone zorgt dat ik zomaar bij de balk sta. Ik zie geen hand voor ogen, en ik heb een kardinale fout gemaakt. "Never try something new on raceday". I did. Mijn Tririg Bidonhouder voor achter het zadel zorgde ervoor dat de bidon net iets hoger/meer naar achter stond. En in de kou..... Bonk. Been tegen de bidon, 2 knietjes op de grond. Raap mezelf bij elkaar, spring erop, peddel weg. Tot aan de dijk is het voorzichtig, met de schrik nog wat in het lijf. 1e minuutje alweer kwijt. Daarna kom ik in mijn ritme, en eenmaal op de dijk kan het normale spel beginnen. Mijn start is wat minder vurig dan die van anderen, en al gauw bevind ik me in een groepje met de Dirk (Wijnalda),de Marijn (de Jonge) en een handvol Zuid-Europeanen, die ondanks het zijn van ervaren Pro's, zich de stayerregels nog niet helemaal eigen hadden gemaakt. Ik fiets een tijdje op de laatste plek om te kijken wat voor vlees we in de kuip hebben. Maar eenmaal wind tegen gaat het tempo omlaag en krijg ik het weer koud. Dus ik pak de kop, voer het tempo op. Beter. Kort voordat we het bos induiken (70k) neemt Dirk weer over. Ik kijk over mijn schouder om te kijken of een niet nader te benoemen in het circuit bekende Portugese Pro strak in zijn wiel zou meegaan, of in de mijne zou blijven. BOEM. Slowmotion time. Ik klap op de grond, en blijf glijden terwijl ik de anderen die me passeren recht in de verschrikte gezichten kijk. Mijn voorwiel is weggegleden. Als ik de grond raak denk ik "het is over", zo hard is de klap. Als ik stillig blijf ik even liggen. Diepe ademteug. Voelen. Pijn. Bloed. 2 verkeersregelaars lopen naar de me toe. Of ik iets warms wil en of ze een voertuig moeten bellen. Ik sta op en voel dat ik niets gebroken heb. Denk ik. Mijn stuur/remhendel waarop ik viel voelt minder solide.De rest van de fiets lijkt ok. Ik besluit door te peddelen richting coachpost. Daar verder overleggen. Na 2 minuten stilstand peddel ik langzaam verder. In het bos blijf het bij uitfietstempo, maar eenmaal weer op asfalt gaat het tempo ongemerkt omhoog. Ik bloed als een rund uit mijn elleboog, op de pad/mijn knie. Gelukkig regent het, spoelt het wat weg. Ondertussen voelt de koude wind op mijn rug kouder dan voor mijn val. Er zitten een paar flinke gaten in het pak, die niet door Forte zijn bedacht. Dan kom ik bij de coachpost. Gedachte was: stoppen, overleggen met Suzanne, neigen naar uitstappen want alles doet allejezus veel pijn. Realiteit was: stoppen, bidons worden in houders gedrukt, ik krijg een handvol gelletjes, en er wordt gevraagd hoe het met me gaat. Ik antwoord "slecht", waarop ze "go go go" roept en me vooruit duwt. God I love that woman. Ik fiets maar door, haal zelfs atleten in. Mijn rechterbeen functioneert op 80%, maar dat is blijkbaar nog genoeg. Op de Oostvaardersdijk is de wind opgestoken. 50km/u voor ruim 30 kilometer. Om de paar minuten afgebroken omdat mijn rug/schouder/elleboog zodanig protesteren dat ik even rechtop moet zitten. Mensen zijn gewoontedieren. Je ontwikkelt een gewoonte hoe je jouw stuur vastpakt, in welke volgorde van handen, en dus ook hoe je in je ligstuur gaat liggen. En op een bepaald moment denk ik even niet na. Daarvoor heb ik steeds heel bewust het stukke handvat niet vastgepakt, maar ik doe het nu zonder na te denken. Mijn volle gewicht komt erop, en de hendel breekt af. Ik maak een zwieper, eerst helemaal naar de rechterkant van de weg, en vervolgens de tegenovergestelde richting, op zoek naar *heilige Atheus laat me ajb niet weer vallen". En dat lukt. Net aan. Dan staat het wel vast. Ik ga deze race finishen. De 2e ronde gaat uiteindelijk nog best aardig. Het lijkt alsof ik zelfs nog harder heb gereden dan het pelotonnetje, want ik kom kort achter Dirk in parc ferme. 4.36 fietstijd, 4.34 beweegtijd. Eenmaal aan de wandel doet mijn knie pijn. Veel pijn, van het kaliber "elke stap'. Van clubgenoot Jan van der Sleet die langs de kant stond, hoor ik dat die eerste ronde ik het meest "scheef" liep. Ik begin vol goede moed, maar een goede run is uit de kaarten, dat is wel duidelijk. Ik neem het rondje voor rondje, maar na de 3 rondes (21km) moet ik over op een run-walk strategie; periodiek wandelen om de druk van mijn knie af te halen. Na 28km overleg ik met Suzanne. Begin toch te twijfelen of ik hier wel goed aan doe. Na een lange stilte (zo leek het tenminste) begin ik aan nog maar een rondje. Dat rondje wordt een overlegrondje. Overleggen met buddy Edo. Overleggen met bondscoach van Trigt. De laatste spreekt de Marinier aan, en maant me kleine stapjes te nemen. And so it goes. Worstel mezelf naar de finish. 8.47, 5e NK, 15e EK. Een alinea die geen recht doet aan hoe diep ik heb moeten graven om door te gaan. Zo diep dat ik in de weken na de race leeg bleef. Geen goesting. Geen drive. Ironman-legende Chrissy Wellington vertelde ooit dat in haar laatste Ironman, waar ze na een valpartij zwaar gewond aan startte, maar toch won, simpelweg niks meer te geven had. Daar was ik ook bang voor. Maar nu, medio februari, is er weer goesting. Live to fight another day. Dank Runnersworld Groningen voor de sponsoring en ondersteuning. Dank Erik Gorter voor de support en het preppen van dn Velo. Die was op orde. Bedankt aan iedereen die me over de finish heeft geholpen. 1 liefde. SAVR.
Recent Blogs
Frysman 2017
Team DTTR. De volgende keer dat ik zelf mag invullen bij welk team ik hoor, dan zou dat het moeten zijn, Team Duct Tape & Tie Rips. Hoe ik hier toch weer beland ben. Het laatste verslag op deze site is van 2015. Het is langer zo dat ik de meerwaarde niet meer inzag om van elke poep en scheet een uitgebreid wedstrijdverslag neer te pennen. Je kan maar zovaak vertellen over dat je de echte macht miste in het legendarische rondje daar in de weilanden in Ammehoelaveen, voordat je jezelf moet gaan afvragen of de lezer zit te wachten op jouw analyse van het aantal gelletjes dat je tot je hebt genomen. Dus ik bewaarde het voor de meer aansprekende momenten. Die waren er niet veel sindsdien. Integendeel. In het najaar van 2015 kwam ik stil te staan. Een trein die letterlijk van de rails afreed. Van een PR naar niets. Meer dan niets. Wekenlang lag ik op de bank. Kon nauwelijks lopen. Rug. Stuk. Een tussenwervel is weggesleten. Komt niet meer terug. Langzaam maar zeker bouwde ik weer op. Ministapje voor ministapje. Lange tijd wandelende ik alleen maar. Weer een beetje zwemmen. Toen wat fietsen erbij. Tenslotte lopen. Elke dag mobiliserende, stabiliserende en versterkende oefeningen voor mijn romp/heup-regio. Nu nog. Elke avond. 30 tot 45 minuten. En het werd iets beter. En nog iets beter. De mensen om me heen weten dat lang zitten nog steeds niet goed voor me is. Maar het bloed stroomt. En toen, bijna 1,5 jaar later, ging er eigenlijk een heleboel goed. Het voorjaar had zijn eigen tegenslagen. Een paar weken niet kunnen fietsen. Een beetje zus, een beetje zo. Maar dat hebben we allemaal. Dus toen de Frysman bijna vol was, kriebelde het toch. Kan ik het nog? Kan mijn lichaam dit nog aan? Want lieve mensen. Elke triathlon is mooi. En toch is er niets zo mooi als een hele. Vele redenen, die het beste worden uitgediept onder het genot van een triple. Best believe that. Dus ik schreef me in. Maar de wind bleef tegen staan. Ik scheurde mijn enkelband in tijdens de triathlon in Amsterdam. Ingetaped liep ik nog een paar trainingen. Een lange duurloop, want anders was die er helemaal niet van gekomen. En in de week vooraf dwong een fikse luchtweginfectie me tot misschien wel de broodnodige rust. Needless to say dat ik wel met veel hoop startte, maar niet per se met veel vertrouwen. Nooit startte ik een hele met zo weinig kilometers. Met zoveel gedoe. Met de onderliggende twijfel of mijn lichaam het wel aan zou kunnen. Ja dus. Het was een vreemde gewaarwording om vooraf aan een hele in mijn eigen bed te slapen. Top Sherpa Karla kwam me rond 4.30 halen, en mooi op tijd waren we op de Roode Klif. Het weer zat mee, spullen voor elkaar. Na een soepele voorbereiding sta ik in het koele water. Wout Zijlstra doet een praatje. De boeien zijn matig zichtbaar, de ronde lijkt lang. Dan gaat het startschot. Het gaat meteen voor geen meter. In het zwembad zwem ik als nooit tevoren, maar het Open Water is me wederom slecht gezind. Ik mis weer de boot, kom ik het achterliggende groepje terecht wat super ontspannen rond gaat. Versnellen wil ook niet, ik zie weer geen hand voor ogen. Ik berust me in mijn lot. Aan de kant, na precies een uur, hoor ik dat ik ruim 4 minuten achterlig op de kop. Dat is geen best begin. Ik wissel rustig. Aero top aan. Gelletjes mee. Rust vinden. De dag is nog lang. Ik zet me aan het werk, op het gevarieerde parcours. Veel afwisseling, wat lichte klimmetjes/vals plat, je krijgt het gewoon in Friesland. De wind staat niet heel gunstig, maar na de eerste ronde kom ik toch door in ongeveer 39 gemiddeld. Heb het eigenlijk best zwaar, ondanks dat ik ondertussen ben opgerukt naar de 2e plaats. Stefan rijdt er ver voor, loopt zelfs uit. Ik focus me op mezelf. Rij mijn tempo. Mijn hartslag. Mijn ritme. Het proces is belangrijk, niet het gemiddelde. Kom in mijn ritme en ondanks dat het voelt dat de wind maar blijft veranderen en draaien, kan ik toch een mooi ritme en tempo vasthouden. Na ronde 3 hoor ik dat ik inloop. Onderweg in ronde 4 krijg ik opeens steeds meer teruglopende tussentijden te horen. Dat motiveert, en helemaal op de dijk als ik Stefan en zijn motorbegeleiding steeds dichterbij zie komen. Van de maximaal 6,5 minuut blijft slechts 1 over bij de de wissel. Fietstijd zo rond de 4.40. Die wissel, is tegen mijn gewoonte in snel. Waar ik de tijd pakte in T1, doet Stefan dat in T2, en ik kom net achter hem het parcours op. Ik loop meteen lekker, en loop pats naar hem toe. Achteraf een twijfelachtige strategie, maar na 2 km rond de 4/km kies ik toch eieren voor mijn geld. Dat is niet mijn tempo, niet nu, niet met deze training. Ik focus weer op mijn eigen ritme, en zie Stefan langzaam weglopen. Dat loopt uit naar uiteindelijk 3 minuten, en terwijl het warm is verzorg ik mezelf goed. Een hele is lang, het parcours is uitdagend met soms lijkt het wel alleen maar vals plat omhoog, met als toetje een onverharde klim naar de Start/Finish, elke van de 6 rondes. Als hij verslapt op het eind, dan heb ik nog eens kans. Die berichten komen ook. De wedstrijd is mooi, en ondanks dat ik in een tunnel zit, blijft het prachtig om op deze voor Friezen heilige grond te mogen strijden. 2 rondes voor het eind komen de berichten inderdaad. Stefan is niet heel fris meer. Ik draai het tempo wat op, en in het de laatste ronde speel ik alles of niet. Hard wordt de afstand kleiner en ik nader tot 30". Maar dan vind hij nog iets extras, en loop ik tegen de grenzen van mijn kunnen aan, als de weg weer eens vals plat omhoog gaat. De laatste keer klif omhoog heb ik al losgelaten. Ik geniet van het uitzicht, de wind, de mensen en dat mooie brok steen. Ik ben, totaal onverwacht voor mijzelf, wederom onder de 9u gegaan. 8.57.02. Stefan had zijn snelste hele nodig om me voor te blijven. Ik kan het nog! En het kan nog zoveel beter. Na afloop ben ik niet zo emotioneel als ik vooraf had verwacht. Een paar momenten, maar nu ik hier zit te schrijven is dat er nog steeds niet geweest. Integendeel. Hernieuwde focus. We're Not Here To Take Part. We spreken elkaar snel weer.
Race Report Challenge Almere 2015
It's been awhile.... Na NM 2014 volgde Almere 2014 waar ik Europees kampioen amateurs mocht worden en 12e overall. Een prima prestatie tijdens een wedstrijd die erg zwaar was, vooral met dank aan een zeer ongunstige stand van de wind met het fietsen. Helaas was de ervaring niet helemaal goed, omdat ik niet mee mocht doen met de Elite. Hierdoor moest ik 10 minuten later starten, maar zoals eerder gezegd, dat levert je dan wel een EK-titel op. Daarom wou ik graag in 2015 terugkomen en mezelf verbeteren. Het seizoen voorafgaand was goed. Een vroege focus op snelheid met het oog op de eredivisie, een vernieuwde lol door koers zowel in triathlon als wielrennen gekoppeld aan en een solide zomer met (specifiek) voorwerk zorgden dat ik goed voorbereid aan de start stond. Anders dan het jaar ervoor kon ik met dank aan een aanpassing in de reglementen (als je jezelf in staat achtte mee te doen voor een top 10 plek NK, verleende de organisatie je toegang tot) toch als Elite mocht starten. Het is immers bijzonder als je als 4e NL (2014) over de streep komt maar niet in de (NK-)uitslagen wordt opgenomen, simpelweg omdat je niet in een keurkorpsje bent opgenomen. Dus stond ik, na een nacht bij Coach Beilo in Utrecht, klaar voor een race na het eerste startsignaal van de dag. Bijzonder was dat het voor t eerst sinds 2011 was dat ik de ultieme support weer bij me had, Suzanne. De kinderen waren bij mijn ouders, en zij zou me weer als vanouds voorzien van vocht, voeding en de nodige aanwijzingen. Ik wist dat ik goed was, dat de trainingen goed liepen, maar bij een hele triathlon is er altijd die onzekerheid. Het is altijd weer een onontgonnen terrein, een nieuwe overwinning op jezelf. Ook al heb je het al een paar keer gedaan. Het water was fris, en de organisatie had helaas ervoor gekozen om de ronde andersom te zwemmen. Als linkse ademer is dat minder comfortabel, maar voor comfort kun je beter op de bank blijven zitten. Al gauw trof ik me in het grote groepje met mannen waar ik me op richtte. Iedereen zat er wel bij, en buddy HJ Dolsma leidde de dans. Na ongeveer 1500 meter begonnen de problemen. Ik zat makkelijk, want ik zwom sneller dan ooit, al het hele seizoen, maar de kuiten begonnen te protesteren. De kuiten? Ja, die gingen verkrampen, iets wat ik nooit eerder had gehad. Achteraf ligt de oorzaak wellicht in de week ervoor, waar ik door omstandigheden weinig kon fietsen, en iets meer loopmeters had gemaakt dan had gemoeten, zodat er wellicht iets teveel spanning op de kuitjes stond die er daar uitkwam. Ik moest de groep laten gaan. Je probeert focus te houden, maar elk plukje atleten waar ik aan probeerde te haken zwom me weer voorbij. Overleven. Af en toe even watertrappelen. Balen. Uiteindelijk stond ik met een verwrongen gezicht na 56.15 weer aan de kant, 5 minuten langzamer dan vorig jaar. Dat is geen goede start. Je kunt niet bepalen wat je overkomt, maar wel hoe je ermee omgaat. De knop om en zo snel mogelijk op de fiets. De wisselzone is lang, en als je dan iets te gejaagd bent zit je te vroeg op de fiets. Beginnersfout. Terecht teruggefloten door het jurycorps die me een stop en go ter plaatse afnam (na de mat mind you, dus de tijd liep), waarna ik onderweg kon. Gelukkig voelden de benen al snel goed, en het ritme was lekker. De winst stond niet heel gunstig, maar gunstig genoeg voor een goede tijdrijder, hij die graag alleen rijdt langs lange rechte wegen. Present. Dus gewoon ritme gaan rijden, en langzaam maar zeker pluk ik de ene na de andere atleet op, ook al snel wat atleten met een "hoger profiel". Ik merk op de dijk dat ik 40 kan rijden met zijwind, zonder mezelf teveel in te spannen. Dat is een goed teken. Als ik op de terugweg ook rustig de 50 aantik met windje mee, en zie bij de heen- en weer zie dat ik tijd gepakt heb op " het groepje" groeit het vertrouwen. De benen voelen nog goed, en ik heb ruim 40 gemiddeld op de teller. Ik denk even aan de sticker op mijn bovenbuis. De namen van mijn zonen, Suzanne en de afkorting WNHTTP. We're Not Here To Take Part. Oftewel niet op safe spelen. Gas erop. Dus ik trek door en op de terugweg krijg ik zicht op het groepje Scheltinga, Lamers, Wijnalda. Ondertussen is de magische 4.30 grens in zicht, dus ook daar aarzel ik niet. Daarnaast zitten in het cozy groepje een aantal atleten die ik lopend hoger inschat, dus blijven plakken heeft geen zin. Ik raap Thijs Koelen nog op, en die kan niet volgen. Roeland Smits is er ook aan voorbijgereden en zit er nog voor (naast de onnavolgbare Markus F en MOB, en de teruggekeerde Erik-Simon Strijk), maar de status van zijn achilles was onzeker, en hij stapte in T2 dan ook uit. Na 4.29.48 (had die stop en go me toch bijna wat gekost ;) kom ik als 5e aan, en loop dus als 4e weg. Het doel is om dicht tegen de 3u aan te kruipen. Dat gaat in den beginne aardig, maar na 14km heb ik een dip. Ik herpak me en ondertussen komt eerst erkend hardloper Dirk Wijnalda voorbij. Het afzien begint vroeger dan gehoopt, maar ik kan mijn souplesse weer herpakken. Al snel wordt duidelijk dat good old Gerrit Schellens me ook nog voorbij stuiven. Dat is meer een eer te noemen dan verslagen worden. De top 10 is ruim binnen handbereik, maar de sub 8.30 zal moeten wachten tot een andere dag. Het is warm. Het openritsen van je trisuit is ook een luxe die slechts een enkeling is gegund, en die anderen scherp wordt verboden. Het blijft bijzonder. Als dan ook Diederik Scheltinga een perfect gepacete race blijkt af te leveren moet ik in de laatste 10km net nog teveel toegeven. Hij loopt nog een minuut 20 bij me weg. Meer zat er voor mij niet in. De wil om nog onder de 8.37 te lopen is weg, en gelukkig (of helaas qua eindtijd?) wist ik niet van de opstomende Duitser die uiteindelijk tot op een minuut komt. Ik finish na 8.37.08 als 7e OA, 5e NK. Een PR. Aansluiten in een mooi select groepje Nederlandse atleten die zowel eens onder de 4.30 hebben gefietst (zonder gezellig hoge ring of zeer beperkte stayer afstand), en die onder de 3u hebben gelopen (Almere '10). De kunst nu is natuurlijk dat nog eens in 1 wedstrijd te doen. Een man mag dromen. Mijn dank aan de organisatie van Challenge Almere-Amsterdam. Onnavolgbaar goed, fair en echt passie voor deze sport en de mooiste hele triathlon die er bestaat. Dank aan Baas Beilo. Een Coach moet prikkelen. Prikkelen doet deze Baas altijd. Dank aan alle mensen die me hebben aangemoedigd. In het bijzonder mijn clubgenoten en de buddies van de zomercursus. Dank aan de fam. Heit en Mem (of Pake en Beppe nu ;). It takes a village to raise a child. Dank aan topsponsor Runnersworld Groningen die me zelfs op de fiets sneller maakt. Dank Alwin! En tenslotte de meeste dank aan de vrouw die maakt dat deze baas niet eens de "toughest" thuis is.
Race Report Norseman Extreme 2014
Back in Black! Een stille twee weken na het lawaai van de voorbereiding en wedstrijd, uitgebreid te volgen via de faceboekgroep (KLIK) en de livefeed. Maar daarna even niets. Bezinken. Laten rondgaan in de mond. Ofzo.Dan gebeurd toch regelmatig dat mensen vragen naar een verslag. Hoe het ging. Hoe ik het ervaren heb. En wie me kent weet dat ik sneller onder druk bezwijk dan Haagse burgemeesters dus hier komt het verslag dan... L'histoire ce repète. Of in in ieder geval het echoot. Het is onmogelijk deze uitvoering te begrijpen zonder deze in het licht te zien van zijn voorganger; de Norseman 2013 (LINK). Lees deze ook even als je geen idee hebt wat de Norseman is. Dat scheelt een hoop uitleg. Vorig jaar was een geweldige ervaring. Maar de executie in voorbereiding en wedstrijddag was niet zoals ik die graag gezien had. Dat kon beter, dus schreef ik me in oktober weer in. Gelukkig kon ik weer mee in de Elite-selectie en hoefde ik niet mee te doen aan de loting voor 200 plekken (a 2000 inschrijvers). Dit keer had ik Henk-Jan meegenomen. Broer van een Drentse moeder, beest, atleet, coach en trainer. Niet per sé in die volgorde. Een perfecte Ironsherpa. Training ook veel beter. Nog niet ideaal (spit), maar meer kwaliteit dan in 2012/2013. Zelfs 2 trainigsweekenden in de Ardennen. Op de nieuwe P3. Geen excuses meer. In het mooie bakkie van sponsor Dijkmansport vertrokken we richting Noorwegen. In 2 dagen erheen en eigenlijk was de reis voortvarend. Relaxed (ook dankzij een bus zonder begrenzer deze keer) en vol kennismaking met mij onbekende 3FM muziek. Waarvoor dank aan de Ironsherpa. We komen aan en settlen ons (na het ophalen van de racebescheiden) in het TriCamp. In het buurtcentrum kun je kamp maken, en gebruik maken van de douche- en kookfaciliteiten en facebook spammen met behulp van de gratis Wifi. Heerlijk die Noren. Vrijdag is een druk dagje. Social swim, voorbereiden wedstrijd, briefing en mini-triathlon voor HJ. Gezellig, nuttig, indrukwekkend en dondersch mooi. In die volgorde. Bijzonder is het om alle atleten aan het werk te zien in het TriCamp. Veel stress en rare gewoontes. Bakken met eten. Strakke koppies. En hordes buitenlandse atleten die zichzelf onder de aandacht proberen te brengen van de andere Nederlander Josta Bolhuis en haar 2 koppige (vrouwelijke) supportcrew. Maar het is natuurlijk ook bijzonder om Dora, Nienke en Josta in hun womEndurance mobiel voorbij te zien komen. [caption id="attachment_742" align="aligncenter" width="300"] Lekker. Koffie.[/caption] Raceday: [caption id="attachment_744" align="aligncenter" width="300"] "The Gang"[/caption] Op tijd alles geregeld en op naar de boot. Het is droog, en elke minuut droog weer is mooi meegenomen. Ik merk dat hoe meer hele's ik heb gedaan hoe relaxeter ik ben. Vorig jaar Almere zo relaxed dat ik m;n wetsuit vergat, gelukkig is me dat dit jaar niet overkomen. Maar alles is in kannen en kruiken en rustig loop ik naar de boot en zoek ik een plekje. Nog geen wetsuit aan, maar poco poco in mijn zondagse tenuetje. Overal atleten die 45 minuten voor de start al in full battle gear staan. Waarom toch. Sluit mijn ogen en droom weg. Naar Suzanne en Weda en dat prachtige leven wat in Suzanne's buik groeit. Het is jammer dat ze er niet zijn, ik had het graag gewild. Sinds Weda's komst hebben Suzanne en ik de wedstrijden niet kunnen beleven als ervoor. Het is iets wat je samen doet, offers die je als team brengt, en daar hoort ook een pay-off bij. Maar die is nu minder, in ieder geval voor haar. Want zij kan niet mijn supportcrew zijn. Maar zonder haar steun is deze gekkigheid niet te doen. En zonder Weda's lach is het leven zinloos. [caption id="attachment_745" align="aligncenter" width="225"] Drukdrukdruk[/caption] Dus denk ik daaraan in die rare periode op de boot. 4.40 en de boot meert aan. 4.45 maar eens dat wetsuit aan. 4.55 badmuts op. Dan gaan we los. In groepjes van 20 te water. Bijna als laatste ga ik erin. Hoe korter in het frisse water hoe beter. Een meter of 200 inzwemmen. Plekje in het midden zoeken. Afwachten. Dan opeens de hoorn. We gaan los. Even heftig, maar als ik eerlijk ben, zwemniveau is niet al te best. Noren kunnen niet zwemmen. Dus al snel is er weinig meer. Ik zie een tweetal mannen als een turbo ervandoor gaan, die gaan veel te hard. Ik kom in een groepje terecht wat niet super hard gaat, maar ik zie voor me 2 andere zwemmers die niet echt harder gaan en ik kies ervoor om het bordje van het groepje leeg te eten. Dat gaat niet al te hard. Pierewaaien eigenlijk. Achteraf zat er nóg een groepje voor het tweetal maar die heb ik nooit gezien. Daar had ik mee gemoeten. Het bungelende tweetal halen we richting het eind nog bij en een eindsprintje verzekerd me in ieder geval van een 8e plek uit het water. Ruim 4060 meter in 58 minuten. Wel ok, maar logisch gezien het verloop. [caption id="attachment_746" align="aligncenter" width="225"] Just keep swimming...[/caption] T1: Ik ben zunig. Mijn neopreen cap leende ik van Norseman Gerard Terwisscha van Scheltinga. Mijn neopreen sokken kocht ik bij de duikwinkel. Voor een 1/3e van de prijs van de sokjes van een doorsnee wetsuitfabrikant. Werken perfect. Zijn er alleen niet op berekend om snel uitgetrokken te worden. En dat ben je na een jaar natuurlijk vergeten. Ships. Fietsen. 6u22min Na het vals plat op weg naar de eerste klim krijg ik de mannen die me in T1 inhaalden al gauw in het zicht. De beklimming is magistraal en gelukkig kan ik er meer van genieten dan vorig jaar. Helaas kunnen we dit jaar weer niet over een stuk van het parcours waardoor we door een autotunnel moeten. 2 kilomter tunnel, waaraan de politie de voorwaarde heeft gehangen dat er niet wordt ingehaald. In de kilometer voor de tunnel doe ik dus mijn stinkende best om de langzamere fietsers weer in te halen. En op 2 na lukt dat. En die 2 lui gaan langzaaaaaam door die tunnel. Zucht. In een optocht van atleten en auto's gaan we op weg naar het licht. Ik keuvel wat, maar raak danig uit mijn ritme, de tunnel is nog steeds een beklimming a 7-10%. Als we de tunnel uitkomen en weer de oude weg opgaan, blokkeer ik. De helling gaat dan ruim boven de 10% uitkomen en ik ben mijn ritme helemaal kwijt. De tussenstukken zijn vooral zwaar, wanneer je denkt dat je al op een top bent. Die Noren doen dat goed, de moraal breken. Beetje tegenwind. En maar doen alsof het niet echt omhoog gaat. Maar ritme blijven draaien en je lekker met je zelf bezig houden. En dan kom je in Dynarut. Start van het plateau, cafe waar supportcrew ontbijt en plek waar kan worden bijgevuld en kleding aan wordt gedaan. Want fris. Er staat iets minder wind dan vorig jaar en iets meer van opzij en ik voel me in mijn element. Tijdrijden. In de houding blijven en de plaat draaien. Voor ik het weet ben ik in Geilo en zie ik mijn ouders die tijdens hun vakantie in Noorwegen mij komen aanmoedigen. De volgende 3 klimmen houden zij, samen met HJ, de moraal hoog. Zeker bergop heb ik die dag niet de beste benen, maar het regelmatige voorbijkomen van de Friese vlag, de lach van mijn moeder, de serieuze blik van HJ en het Friese volkslied gezongen door mijn vader brengen me verder. Het gaat "goed". Maar dan Immingfjell. Oi. De koek is wat op. Het woord kreng gaat regelmatig door mijn hoofd. Het duurt maar en duurt maar. En de lol is er een beetje af. De teller van hoogtemeters gaat over de 3000 en dan denk je er te zijn. Op de top is het hondeweer en dat is waar Norseman je pakt. De 10km na Mt.Imming bepalen je wedstrijd. Vorig jaar raakte ik daar in een 'dark place', maar dit jaar was ik er klaar voor. Harde wind tegen. Mist en regen. 39x 28? 25? In de aerobars. Trappen. Ik rijd er een paar atleten af. De afdaling gaat goed. Af-en-toe spannend, maar het is spannender om je af te vragen wat je moeder denkt terwijl je met 70+ kilometer per uur naar beneden dondert. En zij vlak achter je rijdt. [caption id="attachment_749" align="aligncenter" width="300"] Goed zicht.[/caption] Het regent dan echt hard en doorweekt kom ik in T2 aan. HJ, die de hele dag al mijn every move had geanticipeerd en me had voorzien van alles wat mijn hart begeerde stond klaar met loopspullen en stoel. hehe, even zitten. Lopen: 4.41 De eerste kilometers gaan als een tierelier. Het is warm en vochtig, in tegenstelling tot de droge warmte van vorig jaar. Ik tik goed tijd weg op de mannen voor me, en ik haal ook mensen in. Na een kilometer of 15 begint mijn buik op te spelen en na 18km las ik maar een pit/toiletstop in. Meteen gaat het weer beter. De grootste fout in deze voorbereiding. Hoe ervaren je ook bent, hoe vaak je je voedingsstrategie ook met succes hebt gebruikt, train er altijd mee in de voorbereiding. Want anders begint je systeem na 10 uur zoete bende alsnog te protesteren. [caption id="attachment_750" align="aligncenter" width="300"] Gaat dit nou naar beneden?[/caption] Op het tandvlees (toch) loop ik me naar het 25km punt. Het is een gek punt. Je zou denken dat je bang bent voor dat punt dat de berg begint. Maar dat is niet zo. Ergens is het ook een verlossing. Want je kunt beginnen met wandelen. Dus als ik aan de voet van de Gaustatoppen 2 atleten bijhaal waar ik elke km daarvoor 30-45s op pak, begin ik meteen te wandelen. Vorig jaar braken er toch nog wel wat atleten later op de berg als ze bleven hardlopen. De eerste man is oud winnaar Tom Remman. Hem wandel ik rap voorbij. Ik heb gelukkig wat achtergrond met het bij een berg op wandelen (betaald no less ;) dus ik weet van mezelf dat ik het tempo hoog kan houden. De man voor me ( op de door mij begeerde 10e plek) blijft rennen. HJ zegt al sinds kilometer 18 dat de man op instorten staat. Zo blijft hij ook eruit zien terwijl hij omhoog rent. En bij me weg rent. En blijft rennen. Net zoals een andere Noor die me inhaalt. Strak met zijn neus in het achterwerk van zijn voorloper. En die voorlopers blijken achteraf handig te zijn. Het veld is sterker dan vorig jaar en vooral met goede Noren. Die uitstekend voorbereid aan de start staan en dus niet kapot gaan. Op het vlakkere stuk tussen 32.5 en 37.5 hebben zij veel voordeel van hun voorlopers. Het is erg koud en regenachtig en er staat een harde wind tegen. Dan is het makkelijk om iemand te hebben die je uit de wind houd. Ik ben wat misselijk, zoals ik dat op de fiets ook wel was, maar stap stevig door. Kort voor het laatste onverharde stuk op de berg, wat ik samen met HJ zal lopen, kijk ik achterom. Ik weet dan al dat de strijd wel is gestreden. Niemand meer kort voor me, niemand meer achter me. En dus vat ik achter mijn elite-haas het laatste stuk aan. De benen doen zeer (joh) en de coördinatie is vooral lastig. Waardoor het weer meer pijn doet. Funny how that works. We stappen stevig door en het is een bijzondere ervaring om dit zo te doen. Teaminspanning. Saamhorigheid. Gezamenlijk doel. Ik kan zelfs, op een vlakker stuk, nog even rennen. Maar we halen niemand meer bij. En eigenlijk sneller dan ik verwacht had zijn we bijna boven. Bijna. [caption id="attachment_751" align="aligncenter" width="300"] Steil? Och.[/caption] Gek hoe je dingen vergeet. Nu was het ook erg mistig, maar je zou verwachten dat ik nog zou weten dat het laatste stuk naar de finish per trap is. Totaal vergeten. Maar als je kort voor die trappen eigenlijk niet precies meer weet waar je langs moet vraag je dat natuurlijk aan een stel Fransozen die daar zich staan op te houden. (Franse hangvolwassenen. Ergste soort.) "Take the shortcut" zeiden ze. Dus gingen wij verticaal omhoog, door los zand. Met dank aan een kontje van HJ kwam ik toch nog boven. Was bijna weer naar beneden gelopen om die Fransen een schop te verkopen, maar dat terzijde. Trappetje op. Huisje in. Finish. 40 minuten sneller. 1 plaats opgeschoten. Wereld van verschil. Niet de beste dag ooit, maar een solide executie. Het beste wat ik in me had op die dag. Er waren er 11 beter. Op de berg krijg ik aardappelsoep. Een door HJ meegebrachte eiwitshake. Een Noorse wafel met jam. Tissues als ik met Suzanne bel. Van alle gemakken voorzien dus. Pure bonus: Met kabelbaantje naar beneden. Hosanna. HJ rent naar beneden. Ik slof naar het baantje. Wat een dag. Op de parkeerplaats ontmoet ik mijn ouders en HJ. En nadat we 's avonds een gigantische pizza naar binnen hebben gewerkt ben ik zomaar 2 Norseman finisher geworden. Helaas valt Joska uit. Norseman is wreed. Ook voor Mohammed, de 1 benige man die ik ontmoet in ons hotel in Rjukan welke net niet meer de berg opmocht. Inspirerend. Het deurtje Norseman is nu dicht. Op zondag, bij de T-shirt uitreiking die ik opeens iemand lopen met een groen shirt. Say whut? 5x finishers krijgen een groen shirt. Neeeeeeeeeeeeee. (10x finishers krijgen een roze shirt overigens. Probeer een 10x NM finisher maar eens te beschuldigen van een gebrek aan mannelijkheid. Man of vrouw. I double dare you). Tijdens de heerlijke brunch erna babbelen we na met een canadese deelnemer. We zijn het eens, wat een koers, wat een koers. Bedankt HJ voor being the best effing Supportcrew/Ironsherpa. Bedankt Runnersworld Groningen/Alwin en Dijkmansport/Martijn voor jullie steun! Bedankt Suzanne, Weda, B2 voor jullie liefde. Bedankt Heit en Mem voor jullie leafde. Bedankt iedereen die ons gevold heeft. Takkkkkkkkk. Uitslag Voor meer foto's verwijs ik één ieder naar de facebookpagina. Ik. ben. lui.
CK Duathlon en Supersprint Deventer. And then some…
Oe-la-la Jacob, eind mei alweer en nog geen teken van leven. Nu ben ik sinds de geboorte van Weda anno domini 2012 al wat minder consistent met mijn schrijfsels, maar dit is wel hééél scharrig. Een pittige winter. Na Almere speelde het mijn voet weer enige tijd op, waardoor zowel training als een recreatieve deelname aan de Marathon van Amsterdam niet doorgingen. Dit kruiste met een intensieve periode op mijn werk, waardoor training niet bepaald topprioriteit was. Maar sinds enige tijd is er weer ruimte in de agenda (aka ik ben op zoek naar een nieuwe baan!) en dus kon het vizier weer worden gericht op de grote doelen van dit seizoen; presteren in de Eredivisie, en nog een keer los in Noorwegen bij de Norseman Extreme Triathlon. De training ging als een speer, totdat meerdere episodes van ziekte zich aandienden, gevolgd door een ontsteking aan mijn kaak. Tussendoor zag ik nog kans om in ieder geval weer een wedstrijdje of 2 te doen. De eerste was de jaarlijkse Duathlon van GVAV. Nog niet helemaal fit peddel ik op mijn nieuwe strijdros (morgen meer) naar het stadspark. De duathlon is elk jaar een gezellig laagdrempelig samenzijn. Laten we het kort houden. Een drama. Eerste loop gaat het licht na een kilometer uit en dat is vervelend als je er 5 moet.Ik push door maar doe iets meer dan een minuut langer over de 5km dan gewild. Op de fiets even bijkomen en dan aanpoten. Als 2e van de fiets, maar dan denderen er weer wat goede loopbenen langs. [caption id="attachment_733" align="aligncenter" width="300" caption="Afzien in mijn Runnersworld pakkie..."][/caption] [caption id="attachment_734" align="aligncenter" width="300" caption="Je ziet hem al...."][/caption] De kop is eraf. Die vrijdag gaan we naar omgeving Holten voor een perfect trainingsweekend. Ik word met de dag beter en na een training op de (e)motieweg die het lijf wakker schudt presteer ik goed in Deventer op de afsluitende minitriathlon. Kort gesteld: Zwemmen lekker, zo voorbij die 200 meter. Dan verwarring op de fiets. Is namelijk een tijdritstart dus iedereen fietst door elkaar. Regent pijpestelen, en ik ben een schijterd in de bochten. Toch redelijk gefiets, doortrappen met de hele 2,5km lopen en je bent weer thuis. Heerlijk. 2e plaats! [caption id="attachment_735" align="aligncenter" width="300" caption="Er gaats niet boven...."][/caption] Nu lig ik op de bank met spit die me al een week of 2 niet fullpull laat trainen. Hopelijk op tijd fit voor NK Sprint Amsterdam. En ja, ik heb gezegd dat ik dat nooit meer zou doen. Hopelijk breek ik mijn belofte.
Challenge Almere 2013 Race Report
Dat de ene wedstrijd jaloers kan zijn op de andere.
Tenminste, daar lijkt het wel op. Na een Norseman met veel wind, regen en aanverwanten voelde de Holland Triathlon zich waarschijnlijk achtergesteld. Zij dacht; dat kan ik ook. En aldus geschiedde. Een maiden voyage voor de nieuwste loot aan de Challenge Family-boom die velen op de knieën dwong. De aanloop was rommeling. Fysiek ongemak zorgde ervoor dat ik zelfs even twijfelde of ik überhaupt wel zou kunnen starten. Maar als Il Medico zegt dat het kan, dan kan het gewoon, non? Daardoor had ik wel weinig tot niets geregeld, en ik sprak met Suzanne af dat zij wel zou komen kijken met Weda, maar dat ik het crewen extern zou oplossen. Dus op het voorlaatste moment vroeg ik nog klepperdeklep Jerzy Kasemier om me gelletjes aan te geven, en een slaapplaats werd geregeld bij IronB&B Naasz/Bakker. Ontspanning alom, meer dan ik ooit had ervaren. Zo ontspannen zelfs dat toen ik met redelijke haast door de polder sjeesde (want vrijdag nog gewoon lekker gewerkt), ik me opeens realiseerde dat ik mijn wetsuit vergeten was. Dat is niet handig. En aangezien het water de koudste 19 graden ooit was (vrij naar Martijn Boot), was zonder starten ook niet meteen een optie. Gelukkig was daar Ruud de Haan, microfonist extraordinaire en Frysk om utens die terwijl ik aan het registreren was al contact legde met Dennis Looze van Matong en zo kon ik na de pasta party (party party party) een Matong M1 passen. En klaar was Henkie. De rest van de avond was ontspannen. De spullen waren in de tas, lekker kletsen met Thomas en Nina en redelijk op tijd naar bed. Heel ontspannen, zou me bijna zorgen gaan maken..... Al vroeg waren we op pad. Al voordat het Parc Fermè openging stonden we paraat, en voor wie me kent, dat is een ongewone aangelegenheid. Het weer was al matig en ik wist wat er ging komen, ondanks de grappen en grollen van Eddy Lamers, weerman extraordinaire. Ik ontmoet Kor Broers, een goede Friese triatleet die de strijd aan wil gaan met mij en Stefan van der Pal en Dirk Wijnalda voor het podium FK LD Triathlon. Helaas loopt het voor beide mannen anders. Kor heeft 4!!!!! lekke banden en moet opgeven. Ook Stefan zit het niet mee en zijn dag wordt, ook door lek en kou een koers met minder resultaat dan gehoopt. Wat gekeutel hier, wat gekeutel daar en voordat ik het wist stond ik al in de profuik om gepresenteerd te worden. Ook wel een aparte ervaring. 2 x LD dit jaar, 2x als Elite/Pro gestart. Het moet niet gekker worden. [caption id="attachment_724" align="aligncenter" width="300" caption="Foto door Hendrik Walda"][/caption] Het was was goed op temperatuur, en de nieuwe start is voor mij ideaal. Een lange brede lijn, waardoor gedoe tot een minimum wordt beperkt, je kon er staan, zodat ik met gemak mijn Garmin boven water kon starten en het is dicht bij de kant. Na het einde van het Challenge liedje (Duitsers en hun hymnes....) was er een "Knal". En los waren we. Ik had mijzelf voorgenomen hard weg te gaan, want bij Norseman (en Utrecht, Enschede en en en) was het daardoor misgegaan. Wellicht iets te hard, want als ik kijk naar wat er vervolgens voorbij kwam en op welke plek ik uit het water kwam lag ik bijkans aan de kop. Dat is niet het plekkie voor Jacob. Die kreeg ik natuurlijk weer terug en helaas moest ik de grote groep met toppers laten gaan. Ik zwom toen in de 3e echte groep (zwevers daargelaten) en daar ben ik gebleven. Kwam aan de kant in een zeer nette 54 minuten. Zonder die schouderblessure van de afgelopen 2 maanden had ik op zeker bij de groep met kanshebbers voor het NK gezeten. Dat is goed nieuws. [caption id="attachment_720" align="aligncenter" width="404" caption="Garmin Zwemmen CAA"][/caption] Traag als dikke stroop gewisseld, windstopper aan, armwarmers aan en gaan. Goed geregeld dat dit overdekt gebeurd in de parkeergarage. Op de fiets heb ik redelijk goede benen maar geen superbenen. De eerste rond gaat solide, maar na de doorkomst bij het Ruud Graman pad komen er wat mannen van achter. Eerst Marco Vernooij (die later met materiaalpech uitvalt) waar ik eerst bij weg was gefietst. Dan de koplopers van de halve, die halfhartig (leuk grapje) voorbijkomen. En tenslotte mijn grote vriend. Rugnummers zijn bekend dus bij deze nummer 13, jij bent een l*l. Ik heb de behoefte om mijzelf uit te leggen. Dit is het plaatje. We fietsen op een smal fietspad. Ik ben gepasseerd door eerdergenoemd drietal en fiets op legale afstand van nummer 3. Het tempo wordt gedrukt door het bochtige natte karakter van dit fietspad. Opeens passeert nummer 13 mij, nestelt zich pal voor mij en begint bijna meteen achterom te kijken. Lichtelijk geirriteerd. Ik spiegel deze emotie. Ik vraag hem wat hij wil en de enige respons is "Ten meters!". In Duits accent, vanzelfsprekend, bijdragend aan de ervaring. Nu zal de lezer denken; "Ja maar hij is je toch gepasseerd, dan moet je toch afstand houden"? Dat klopt, beste lezer, maar laten we dit wel reëel houden. De enige manier waarop ik dat had kunnen doen was hard in de remmen knijpen. Dat was ik niet van plan, gezien het de gladde omstandigheden. Zeker niet aangezien hij op niet legale afstand van ZIJN voorganger reed (dit voelt als een drogredenering, maar ik was op dat moment niet helder, koers enzo). Maar belangrijker nog; We reden in een zogenaamde "paceline". Toen de beste man mij passeerde had hij eenieder moeten passeren. Dit deed hij niet, waardoor hij degene was die de regels overtrad. [caption id="attachment_725" align="aligncenter" width="300" caption="Foto door Christie Brouwer"][/caption] Na het hem toevoegen van wat gedachtes reed ik iedereen voorbij (op het vuur van de woede, vanzelf), en net toen ik weer vooraan was, ging ik door een bocht en kwam ik meteen lek te zitten. Karma denk ik. Zal me leren. Binnen 5 minuten zat ik weer op de fiets en al snel reed ik langs de doorkomst voor de 2e ronde. De sjeu was er wel even af. In die kilometers leek een goede prestatie ver weg. Al 90km lang had ik harde wind en regen op mijn dank gehad. En in die 2e ronde werd het alleen maar erger. Maar toen ik op weg naar Lelystad Dirk Wijnalda voorbijkwam (die lek rijdt en uitvalt) en Diederik Scheltinga, Martijn Boot (die zijn laatste Almere anders had voorgesteld) en Jan Roelf Heerssema voorbijfietste (lek, slechte dag, lek) leek een solide prestatie weer onder handbereik. [caption id="attachment_726" align="aligncenter" width="300" caption="Foto door Bauke Wagenmakers"][/caption] Ondertussen was ik een bidon SiS Go Electrolyte kwijtgeraakt waardoor ik extra aan de sportdrank van de organisatie moest. Met weinig succes. Ik kreeg buikpijn en moest eigenlijk nodig naar de WC. Maar afstappen is ook zo weer wat. Dus besloot ik door te fietsen en kwam ik na 5.05 binnen, na ruim 183km en een lekke band. Achteraf niet verkeerd. [caption id="attachment_721" align="aligncenter" width="300" caption="Inclusief HF dip waar ik lek reed..."][/caption] De wisselzone was deze keer iets sneller, en spekglad. Latere winnaar Bart Colpaert brak daar zijn hielbeen. Bovenmenselijke prestatie om daarmee de snelste marathon van de dag af te leggen!!! Ik begon voortvarend. Misschien doordat mijn moeder onverwachts vrij had genomen om me te komen aanmoedigen. Misschien omdat pro/supportcrew Jerzy Kasemier en Wilfred Vogd voorbijflitsten. Misschien had ik wel gewoon goede benen. Maar de eerste kilometers gingen als een tierelier. Goede hartslag, beter tempo. Maar wacht, ik was wat vergeten. Maar wat? Ah ja, mijn buik. Al snel rommelde die weer. Ik moest langzamer gaan lopen "om de boel binnen te houden". Dus toen ik een dixie zag dook ik erin. En had ik vrij ernstige diarree. Dat is niet goed. Ik merkte het meteen. Ik voelde me leeggelopen, uitgedroogd, tegen kramp aan. En misselijk. Lastige combinatie. Dus ik besloot zo goed en kwaad als het ging in beweging te blijven. Niet zo hard als de bedoeling was, maar I was moving! Ik probeerde zoveel mogelijk binnen te houden en te krijgen. Pas na 25 kilometer voelde ik me wat beter, en de daarop volgende 10 kilometer waren soepel. Daarna begint het stoempstuk dat door de kou en regen nog stoemperiger dan normaal zou zijn. Jeroen Schenk coachte me nog dat er nog wat mannen kort voor me zaten die slecht zaten en ik probeerde binnen mijn kunnen te pushen. Nog 1 keer door de modder en plassen. Nog 1 keer over de boulevard. Daar was de Friese vlag, daar waren Suzanne en Weda. Het was klaar en ik had weer een solide race afgeleverd. 13e overall en 7e op het NK (en officieus Fries Kampioen Lange Afstand). Dat was meer dan ik verwacht had. Veel meer. [caption id="attachment_722" align="aligncenter" width="300" caption="Pittiggggggg...."][/caption] Al met al moet ik tevreden zijn. Mijn voorseizoen was overladen met blessures. Er was dit jaar geen topvorm en die komt er ook niet in de 6 weken tussen Norseman en CAA. Maar het was wel erg leuk. En 7e NK is niks mis mee. Voor nu. Ook nu weer bedankjes: De supportcrew: Jerzy/Wilfred bedankt voor de aanmoedigen en gelletjes. Perfect is the enemy of good ;) Ruud de Haan en Dennis Looze; strak in het pak gehesen! Thomas en Nina: Er moet wat van jullie ontspannenheid, aanpassingsvermogen en doorzettingskracht op me zijn afgewreven. Gracias! Runnersworld/Alwin Dijk: Top begeleiding naar de wedstrijd toe, en optimaal kunnen monitoren van mijn inspanning door middel van de 910 XT. Top!!!! CycleTrend: De fiets liep als een tierelier. Het waren de benen die beter moeten. En de banden. Denk ik ;) Dorhout Advocaten/Hans Koenders: Iemand een spiegel voorhouden is de beste leerschool. Dank... Suzanne en Weda: Sunshine in my life. Eerste finish waar die jongen bij was. Wauw.