Nog 1 nachtje slapen. Dan is het zover. Een kinderlijke uitdrukking die past bij deze droom. Ironman Hawai’i, een legendarische wedstrijd en ik ga er aan meedoen.
Lekker gegeten (vroeg) zit ik nu op bed dit te schrijven, in de hoop dat de dra-ma-ti-sche internetverbinding me heel even respijt geeft zodat ik dit in jullie richting kan slingeren.
Needless to say, dat als jullie dit lezen, het gelukt is.
Ik voel me weer goed, na een wisselvallige dag met voor mij onkarakteristieke maagissues en een paar dagen last van mijn knie. oude blessures die net voor uur U de kop opsteken, ik had ook niet minder verwacht.
De afgelopen dagen waren goed. De laatste zaken geregeld en de laatste trainingen gedaan. De benen lijken goed te voelen, maar voor het eerst in een lange tijd voel ik me weer onzeker over mijn kunde. Dit is toch wel wat anders dan Drachten, Anna Paulowna, zelfs als Almere of Frankfurt.
Maar dat is waarom ik dit doe. Mezelf uitdagen. In de woorden van Everest beklimmer Sir Edmund Hillary, in antwoord op de vraag waarom hij die berg toch beklom, “Because it’s there”.
Waarom deze triathlon? Omdat hij er is (of zij, gezien het feit dat het eiland wordt bestierd door de godin Madame Pele)….
De omstandigheden zijn naar verluid erg goed. Het is wel warm (82-87 F) maar het is vaak bewolkt, en dat maakt het toch net wat aangenamer dan als je de dichtstbijzijnde ster vol op je pannetje hebt.
De winden waren stevig afgelopen week en ook het water is wild. We slapen echt letterlijk aan het water en het geweld van de golven overstemd bijna alles. Er wordt veel gesurft en de spatten van het water zitten bijna elke morgen op de horren. Dat belooft wat voor het zwemonderdeel.
Leuke anekdote; eergister hadden we bedacht bij Lava Java te gaan dineren. Aangekomen was het gezellig druk en de enige vrije tafel stond “Gereserveerd” op. Dit bordje werd echter resoluut van tafel gehaald en wij mochten een goed maal naar binnen werken.
Het leidde er wel toe dat Normann Stadler (2x winnaar hier) en zijn vrouw + vriend een tiental minuten moesten wachten totdat we uitgegeten waren. Vonden we niet erg. Hij bleef er ook ontspannen onder en na een hand en een praatje (dat hij toch wel erg fashionably late was bij de Slowtwitch Meeting) gingen wij huiswaarts en kon hij rustig gaan zitten.
Verstandig na een levensreddende hartoperatie.
Dat om het karakter van de hele ervaring nogmaals te onderstrepen.
Ook hebben we na aankomst van mijn ouders (zo vind je ze nergens) gegeten bij Bubba Gump, een restaurant dat volledig in de sfeer van de film Forrest Gump garnaal en ander visvoer aan de man brengt. Goed eten met tafel aan het water. Aanrader, zeker de Mud Pie die Suzanne slechts voor de helft op kon (met hulp). Dat kan ik beter. Na de wedstrijd.
Ook leuk; de UnderPants run. Gisterochtend samen met een paar duizend anderen, voor een goed doel, in onze onderbroek een rondje hardgelopen. Dit is oorspronkelijk begonnen als satire over de atleten die allemaal met strakker dan strakkere kleding de wedstrijd doen. Tegenwoordig is het vooral een ludiek festijn met vele uitdossingen. De ironie van het doen van de underpantsrun met compressiekousen gaat velen dan ook voorbij.
Maar eerst morgen los dus.
Het is te volgen via www.ironmanlive.com
Op deze website zijn beelden te zien vanaf 19.00 NL tijd. Mij persoonlijk volgen kan via de tracker die tijdens de wedstrijd beschikbaar is. Ik ben nummer 1636. Maar zoeken op Veenstra gaat je ook helpen.
Tevens kun je updates krijgen via facebook en twitter. Volledig geautomatiseerd, dus je hoeft niet bang te zijn dat Suzanne haar mooie duimpjes hoeft kapot te toetsen.
Iedereen alvast bedankt voor het volgen en voor de steun. Ik zie jullie bij de finishlijn!