Afgelopen zaterdag aan de start van mijn 1e multisportwedstrijd van het seizoen. Is altijd weer spannend, zeker in een tijd die voor mij überhaupt heel spannend is.
Vorig jaar ook al eens meegedaan (was leuk) en een aantal jaren geleden meegedaan met de voorganger in Mildam (was heeel leuk, beetje jammer van de milieurakkers dat we er niet meer terecht kunnen).

De duathlon in Ter Idzard is een typisch Nederlands/Noordelijk wedstrijd(je?). Verstopt in een klein plaatsje onder de rook van Heerenveen, van het type waar je doorheen struikelt, wordt daar elk jaar een loop-fiets-loop gehouden. Het is een vrij zwaar parcours. Je verwacht het niet, maar het waait er altijd en de weersomstandigheden zijn altijd “uitdagend”. Vorig jaar was het snikheet, het jaar daarvoor was er storm,wind,hagel en regen. Dit jaar woei de wind. En niet zo’n beetje ook.
Maar even terug naar het begin. Vorige week vertelde ik over mijn buikspierproblemen. Het was al snel duidelijk dat het ook nu een probleem zou worden.
Ik heb toen maar besloten om het “rustig aan” te doen.
Ik had er geen idee van wat dat zou betekenen, maar goed. Voor mij is dat vooral; niet kneiterhard weggaan met de start. Dus rustig aan begonnen, de kopgroep weg laten lopen en de ademhaling onder controle houden. Al snel liep ik in een drietal. Het ging me niet heel hard en dan ga ik klieren. Beetje de tegenstand prikkelen. Liep een jongen bij me in de groep die de korte afstand deed. Op mijn opmerking dat hij toch wel wat eerder aan de versnelling mocht beginnen aan het eind van de 1e run bleef hij wijselijk stil.
Dit allemaal deed me wel beseffen dat het een stuk harder kon. De 3e ronde (van de 4) heb ik er maar wat gas bijgedaan. Ik zat in een ritme en ik raakte mijn compagnon al snel kwijt. Sterker nog; ik kreeg een aantal mensen die eerder mijlenver boor me lagen weer in het vizier. Dat waren Dirk Jan en 1 van de gebroeders Schreurs. Aan het einde van de 1e run had ik ze bijgehaald. Op naar de fiets met een goed gevoel!
Op de fiets was het weer even wennen.Niet te hard weg! Ik zag Dirk Jan met een “nood” gang vertrekken. Ik rekende erop dat dat later wel weer goed zou komen. En dat kwam het ook, alleen niet op de gewenste manier 🙁
Na een ronde of twee kwam ik hem weer voorbij. Hij kramp. Hij pikte weer aan en kwam me voorbij op het stuk waar de wind flink tegen stond. Ik was daar heel eigenwijs nog steeds het buitenblad aan het draaien, iets waarvoor ik nu nog moet boeten (later meer).
Pas in de 3e ronde schakelde ik terug en kon ik het gat houden. Ook ik zat een paar keer tegen de kramp aan. Toch opvallend hoe een veranderde trainingsmethode en doel verschil maakt. Je weet het, maar in je hoofd knal je nog net zo als toen je nog specifiek voor de kwart trainde. Oh,well.
Ik had een gaatje van een 30 seconden toen ik van de fiets afkwam (gok ik).
Ik maakte me wat zorgen over fo ik dat wel ging houden. Op de fiets had ik mijn buikspieren ook alweer gevoeld en ik ben dan ook zo ontspannen mogelijk begonnen.

Ontspanning is goed, want het gat werd alleen maar groter. Onderweg hoorde ik van Gerard dat ik 5e lag. Meer dan ik had verwacht. Door slim te lopen dacht ik dat vast te kunnen houden. gelukkig liep ik alleen maar uit. Met het duurvermogen zit het wel goed dus.
Wat betereft de andere TTNN-ers; Henk Jan werd net tweede na lang uitzicht op de titel te hebben gehad. Ben werd 1e bij de sprint. Al met al een mooi succes dus.
Voor mij een teken dat het stiekem toch wel goed gaat. De focus houden en op naar een mooi seizoen.

Ps; nog nooit ben ik zo vaak gefotografeerd. Ik heb nog geen enkele foto terig kunnen vinden. Zodra ik ze gevonden heb zal ik ze ook even plaatsen. Wel zo leuk.

Gem HF: 183

Gem HF 1e loop: 1e 5km 181 2e 5km 187
Gem HF Fiets: 180
Gem HF 2e loop: 181