Vrijdag+Zaterdag was het dan zover; de 36e Batavierenrace. Een immens evenement waarvan ik totnutoe alleen gehoord had. Nu heb ik er niet alleen van gehoord, ik ben er ook bij geweest. En hoe, mag ik wel zeggen 😛

Vrijdagavond moest ik in Nijmegen zijn. Daar op een sportcentrum (die ik gok bij de Radboud Uni hoort) mocht ik melden. Meteen was het duidelijk wat een enorm iets dit was. Hordes,hordes en nog eens hordes typische studentikoze lieden die al vóór de wedstrijd (het was een wedstrijd,toch! Toch?) bacchus flink aan het eren waren.

Organisaties zijn altijd bijzondere dingen en volgen niet altijd de meest voor de hand liggende logica. In dit geval mochten de universiteitsteams niet voor 23.00 uur op hun slaapzaal. Waarom? Daarom! Logisch toch. Als we er eerder in hadden gewild dan hadden we met zijn allen voor de deur moeten gaan staan.:O Mij ging dus vroegtijdig het licht uit. Om stipt om 11 uur de zaal binnen te gaan, die grotendeels leeg bleef. Er werd ons wel gezegd dat we om 3 uur gewekt zouden worden. We moesten immers om 4.15 met de bus. WTF? Wie heeft er 1u 15 nodig om aan te kleden, in te pakken en in de bus te springen die maar liefst 2 minuten wandelen weg staat. Zucht.

Dus daar stonden we dan, 5 uur in de ochtend in een weiland in Nomans-twente-land.
Een stuk lopen naar dé plek,daar waar mensen van de nachtploeg al hamburgers in hun hoofd aan het trappen waren bij een vuurkorf. Met een blik bier, om het zwitersleven gevoel studenten edition optimaal vorm te geven.

Na het melden bij de organisatie, waar heel officieel de paspoorten werden gecontroleerd mochten wij plaatsnemen in onze busjes. De carroussel kon beginnen. Scheuren over wegen en paden op weg naar een nieuw wisselpunt. ik moest als voorlaatste dus ik had nog even. Ondertussen hadden we al een mooie voorsprong opgeboud van een minuut of3 a 4. Aan mij de taak om dit vast te houden.

Vlak en Verhard. Dat was de omschrijving van mijn etappe. Eitje dus, dacht ik.
In realiteit leek hetmeer op een etappen van Parijs Roubaix met slechte klinkerwegen. Edo, die me op perfecte wijze begeleidde en motiveerde, zei iets in de trant van “daar heb je op de fiets ook het postuur voor” wat triathlon-speak is voor: “Je bent groot en lomp”.

De wissel tijdens de Bata verloopt zo; de chip zit IN het hesje die je dus over moet geven aan de volgende loper nadat je door het controlepoortje bent gelopen. Da betekent dus dat je met een noodgang op het poortje afstuift, je hesje in de loop uitdoet die overgeeft aan de volgende die eerst vol wegsprint en vervolgens tijdens het lopen het hesje omdoet. Zogezegd zo gediggiedaan.

Ik wist dat ik niet te hard moest beginnen. Ik ahd weer wat last van mijn buikspieren, maar vooral van mijn kuit. In de dagen ervoor was mijn kuit en achillespees zodanig gaan opspelen dat ik zelfs naar de fysio ben gegaan: Onno BEDANKT! Ik was nooit zo’n van dat soort massages, en ik was vrijdagavond ook huiverig (deed alleen maar meer pijn) maar in de ochtend voelde het beter en ondanks dat ik wel pijn voelde tijdens het lopen kon ik gewoon voluit gaan. Ide-aal!

(Oftewel zoek je een goede fysio: Fysiosportief in de vechtstraat! Ook Danne komt/kwam daar)

Toch ging de 1e 400 meter weer veel te hard. Concentreren en ontspannen. Edo fietste naast me en hield me op de hooget van het tempo.Ik haalde alleen maar mensen in van eerdere startgroepen. Sommigen waren zelfs vereerd dat ze werden ingehaald door iemand van het leidende team. Raaaaarrrr.

Het was zwaar en toch ook niet. Het lopen ging soepel maar de kasseien waren erg energeiverslindend. Op het eind begon Edo te pushen; “nog 1 km”. Dan maar alles uit de kast, steeds iets harder,iets harder en harder. Ik had het idee dat ik uiteindelijk flink hard ging, maar dat zal er van de buitenkant vast anders hebben uitgezien. 🙂

Denderen overde finish na 21.52 over 6,3 km een gemiddelde van 17,3 km per uur! Whoohoo! Achteraf denk je; dat kan harder als het echt vlak is. Maar dat bewaren we voor een andere keer 😉

Na de finish (helemaal kapot) meteen een kerel bij me die m’n bandje wil afknippen (verplicht). Ik had hem bijna neergehoekt, hij was er te snel bij en te snel bovenop. Laat…ME…MET….RUST….
Kon me gelukkig inhouden, anders was het iets minder hosanna geweest voor team Rug/Hanze 😛

Hop weer vlot in het busje naa Barchem waar Herstart 2 plaatsvond.

En het vervolg is voor de volgende post 🙂